روز گذشته در جریان حمله به کنسولگری ایران در دمشق که در جنب سفارت ایران قرار دارد، جمهوری اسلامی اکنون در مقابل سه پرسش عمده و مسئولیت برانگیز قرار دارد.
نخستین پرسش حق اعتراض به حملات ازین دست به مراکز دیپلماتیک است که خود جمهوری اسلامی در آن ید طولایی دارد، حمله به سفارت عربستان در ایران و اشغال سفارت آمریکا از سوابق جمهوری اسلامی میباشد که خوشبختانه تلفات جانی نداشتند.
پرسش دوم، تفکیک نمایندگیهای نظامی و دیپلماتیک در داخل و خارج ایران میباشد، در جریان ساخت و ساز اماکن مربوط به بسیج در بافت مدنی، نظیر همین مورد سفارتخانه و کنسولگری ایران ، امنیت پرسنل غیرنظامی و دیپلماتیک و نیز مردم لحاظ نشده است.
نحوه پاسخ دادن به چنین حمله ای نیز بسیار مسئولیت برانگیز و خطرناک میباشد، دستان باکفایت جوانان و متخصصان ایرانی شاید توانسته باشند گامهایی در جهت استقلال و خودکفایی صنایع ایران از جمله صنایع نظامی بردارند، آمریکا به عنوان کشوری که در چهل سال گذشته بیش از تمام جهان از تسلیحات و بمب استفاده کرده و تکنولوژی فعال تسلیحاتی دارد ، حامی اسرائیل و دشمن سیاسی جمهوری اسلامیست که احتمال کشیده شدن تخاصم به داخل مرزهای ایران و در خطر قرار گرفتن جان هموطنانمان را افزایش میدهد.
از دید بلند مدت ایران میتواند به عنوان کشور مدنی، بخش وسیعی از تلاشهای خود را جهت تکوین نهادهای مدنی جایگزین برای کاهش تخاصم بردارد.
دشمنان ایران نشان داده اند که در کشاکش نظامی از جنایات علیه بشریت دریغ نمیکنند، تاکنون به جز قانون سلاحی بر ضد جنایت علیه بشریت کشف نشده است جز اینکه خود جنایت علیه بشریت باشد.
