ماده 49 کنوانسیون چهارم ژنو به ممنوعیت جایجایی مردم توسط نیروهای اشغالگر اشاره میکند1. جابجایی چندباره مردم فلسطین و گزارشهایی از قصد اسرائیل برای تصاحب زمینهای غزه پس از تخلیه مردم محلی منتشر شده است. حق بازگشت به محل سکونت – که در قطعنامه ۱۹۴ مجمع عمومی سازمان ملل متحد و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی منعکس شده است – حتی زمانی که حاکمیت بر یک قلمرو به دست دیگری افتاده باشد، ادامه دارد و جابجایی اجباری مردم غزه به عنوان جنایت جنگی شناخته میشود. اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی به “تبعید یا انتقال [توسط قدرت اشغال‌کننده] تمام یا بخش‌های جمعیت سرزمین اشغال‌شده داخل یا خارج از این سرزمین” را به عنوان جنایت جنگی در منازعات مسلح بین‌المللی اشاره میکند. برای کسانی که از سابقه نقض حقوق مردم فلسطین مطلع نیستند این سومین کوچ جمعی برخی از مردم غزه است که قبلا در سال 1948(موصوف به روز نکبت) از خانه های خود در سرزمینی که اکنون تحت اشغال اسرائیل است خارج شده اند.
در حال حاضر تقریبا اجماع بین المللی در مورد جنایات انجام گرفته و در شرف انجام در قبال مردم فلسطین وجود دارد. وزیر امور خارجه مالزی در جلسه مجمع عمومی سازمان ملل خواستار سلب حق وتو در شورای امنیت برای جلوگیری از بروز مسائل اینچنین و سواستفاده در سازمان ملل گردید2.
