زبان پارسی میراثی گرانبها از قافیه ها، معنویات و حکمت است زبانی که بلندای معنوی آن به خلقت میرسد و بی گمان از لحاظ گرانی بار جز میراث فرهنگی جهان است. اما این باعث نمیشود که از خشونت گفتاری که در زبان پارسی وجود دارد غافل شد، زبانی که شنیع ترین توهینهای فرهنگی، خانوادگی و تربیتی در آن به موازات بار فرهنگی آن رشد یافته است. زبانی که در قاطبه اهل مرز و بوم ایران به راحتی به درگیریهای فیزیکی و خیابانی می انجامد. در هر دو سوی نگرش معنوی ، یعنی نگرش دینی و نگرش سکولار آلودگی زبان پارسی به خشونتهای کلامی ملموس است به نوعی که میتوان اینگونه انگاشت که دین رایج با تمام و کمال اخلاقیات مندرج در آن نتوانسته از آلودگی زبانی و نتایج آن جلوگیری کند. وهن مقام مادر در زبان پارسی و انگلیسی و اگر یکسان نباشد کمتر نیست و این بدزبانی متاسفانه مشکلات عدیده ای را در جامعه ایرانی پدید آورده است. برخی اندیشمندان از جمله منصور حکمت معتقد به تغییر نوشتاری زبان پارسی به الفبای لاتین بوده اند که بخشی از مدرنیته انتزاعی میباشد، اما واقعیت آنست که بدون عبور از گذرگاه فرهنگ که بخشی از آن میراث بد زبانی پارسیان است نمیتوان روح آرامش و امنیت عمومی را در جامعه ایران استوار کرد. روحی که استواری آن به معنای برپایی نوعی بهشت اخلاقی برای جنس مرد و زن و حفظ حرمت افراد است.
سپتامبر 27, 2023